Sessizliktir Umudum

Şimdi yorgun bir zamana sesleniyorum. Gökyüzünden bulutlar silinmiş. Bereketli yağmurlar çoktan terk etmiş bu toprakları. Vakit akşam, gün batmış habersizce. Serin yeller yolunu kaybetmiş. Bir çiçek gördüm karanlığın içinde hafiften solmuş. Bilmezdim oysaki insana değil çiçeklere de yaşama arzusu veren bir tek umutmuş.
Gökyüzü yorgun, bulutlar dağılmış. Bir türkü söylemek geliyor içimden sesim buğulanmış.
Sanmayın pes ettim. Sanmayın çekip gittim. Hayatta en büyük direniş her şeye rağmen gayretin eksilmemesiymiş.
Hüzünlü yollardan geçip geldim bir gece karanlığında. Sineye çektim dışa vurmadığım her şeyi.
Siz bilemezsiniz ben her gece fırtınalara direnirim. Her sabah yorgun bir savaşçı gibi değil, taze fikirler, yeni ümitler ile uyanırım.
Gün doğar, yorgunluklar artar. İçimde binlerce savaş başlar. Susarım sessizce çekilir bir köşeye. İsim isim sayarım bütün kötülükleri ve içinde onu doğurup büyütenleri de edebim el vermez.
Yağmurlu bulutlar ile dertleşirim. Rüzgârlara seslenirim bir şarkı eşliğinde. Çok şey sığar bir cümleye de. Anlayan anlar. Gerçi kalmadı artık anlayacak insanlar.
Bir derin sessizliktir umudum. Bir sabah yeli kadar taze. Çiğ tanesi kadar berrak. Bırak, en iyisi her şeyi bir kenara bırak. Güzeldir şimdi yaşamak. Bin bir umutla yaşamaya bak.
   
Hasan KARATAŞ