Ruhum Yokluğunu Haber Verdi

Ben en ağır mağlubiyetimi gözlerine baktığımda aldım
Yetmedi gülüşüne kandım
Elini tuttum bir kasım ayında
Kış gelmemişti lakin soğuktu hava
Tedirgindim
Titriyordu ellerim
Senin gözlerinde cenneti gördüm ve o gün anladım kaybettiğimi
O gün anladım aşka yenik düştüğümü
Yanında öylece gezdim
Dolaştım bütün şehri
Ruhum yokluğunu haber verdi
İçim ürperdi
Kalbim titredi
Daha sen yanımda iken yokluğuna karşı bir savaş verdim
Sen bilmedin
Hissetmedin
Bakamadım daha fazla gözlerine
Kulak vermedim hiç sözlerine
İnsan hiç düşünür müydü o anı kaybettiği bir savaşta yenilginin ağırlığını
Hiç gelmeseydim, bütün bunlar hiç olmasaydı der elbette ki
Uçup gitti zaman yitip gittim avuçlarımda
Akıp gittin şehrin caddelerinde
Beni hiç sorma
Bıraktım yüreğimi seninle orada
Bir rüya gibi işte, bir hayal belki de
Bir kasım ayında sensizliğin ortasında kaldım
Gözyaşlarımı kimse ile paylaşmadım
Kendim yaşadım bu ayrılığı
Uzaklara daldım
Yüreğime attım
Kapattım kendimi iç dünyama
Seni unutmadım
Unutur muyum? 
Gözlerinde yaşadım, sözlerine inandım
Bir yalandı, bir hayaldi gerçek sandım
Sen aşk! 
Benim için ne büyük imtihandın
Yaralandım
Merhem diye yaralarıma seni sardım
Kanattın
Ağlattın
Yaktın
Sensiz günler geçmez sandım
Geçmedi de öylece kaldım
Bu savaşta ben yaralı bir tutsaktım
Bitmeyecek bir sevda ile artık sensiz yaşayacaktım
  
Hasan KARATAŞ